We zijn best slim met z'n allen. Gemiddeld hoog opgeleid. Gezegend met een analytisch en conceptueel denkvermogen. We zien de samenhang der dingen. Belangrijke kwaliteiten om te kunnen 'denken' voordat we gaan 'doen'. Hoewel denken natuurlijk ook een vorm van doen is. Als we lang genoeg nadenken zien we dat alles met alles samehangt. De kunst is dan om het juiste punt te vinden waarop er 'nu' geacteerd kan worden zonder onrecht te doen aan alles wat er mee samenhangt. Last but not least hebben we in ons mooie landje over het algemeen een business cultuur waarin we onze gedachten mogen uitspreken, het gaat tenslotte om draagvlak en consensus!
We hebben het vermogen om te denken en de ruimte om het te doen. Unieke situatie of anders gezegd niet zondermeer vanzelfsprekend.
Interessant wordt het als eerder genoemde briljante geesten in een georganiseerd verband met enige omvang samen een doel moeten bereiken. De dynamiek van het spel neemt m.i. expotentieel toe met de omvang van de organisatie. Tenzij iedereen als een knipmes in de houding springt en voorwaarts marcheert als de leider binnenkomt. Dit gebeurt alleen in sprookjes. Ook als het lijkt dat het echt gebeurt, gebeurt het toch niet.
Een voor de handliggend na te streven doel is het verstevigen van de fundamenten van het bestaansrecht van het georganiseerde verband. Het bestaansrecht van organisaties is per definitie (alijd) in het geding, de mate waarin verschilt alleen van tijd tot tijd. Het maakt niet of het om publieke of private organisaties gaat. Bij de ene duurt het wellicht wat langer voor de wal het schip keert dan bij de andere. Raakt de balans tussen de organisatie en haar omgeving zoek dan gaat eerst genoemde er uiteindelijk altijd 'aan'.
De kern van problemen over bestaansrecht worden beslecht op de scheidslijn tussen een organisatie en haar omgeving, klanten of burgers. Problemen worden opgelost door eerst te denken en dan te doen. De cirkel is rond, we zijn weer aan het begin van dit betoog. Ware het niet dat er sprake is van een downside.
Het tegeltje aan de wand heeft teveel indruk op ons gemaakt.
Briljante geesten in georganiseerd verband blijven nadenken, niet omdat dat het enige is wat ze kunnen maar omdat we binnen onze analyse tegen een probleem aan lopen van grotere orde die een wereld op zichzelf herbergt. Paralyse door analyse heet dat in vaktaal. We denken ons vast of denken er verschillend over en komen daardoor niet tot handelen of doen.
Analysis paralysis, een mooi begrip. Toch is het volgens mij niet de kern van waar het misgaat als het gaat om het oplossen van problemen tussen organisaties en haar omgeving, de enige problemen die er in de context van een organisatie toe doen.
Ik denk dat er meer aan de hand is dan analysis paralysis. Denken heeft aanzien. Dat is een deel van het echte probleem. Een andere deel van het probleem is dat denken een veilige activiteit is. We doen het binnen de organisatie, als het niet begrepen wordt dan heb je het anders bedoeld. Niks aan de hand.
Anders wordt het als het denken zich moet vertalen naar het daadwerkelijk oplossen van het probleem, hiervoor moet je deur de uit. De klant die de sleutel voor de continuïteit van organisaties in handen heeft stemt in met de oplossing of wijst deze af. Eén of nul!
Dit is de kern: volgens mij hebben we collectief angst voor de kans op afwijzing. Om deze te voorkomen en te verbloemen blijven we nadenken. Nadenken om niet te hoeven doen. Zolang tot de omstandigheden om te doen veranderd zijn.
De angst is irrieëel, meestal wordt het niet zo zout gegeten. Je komt er wel uit de met de klant, de burger of andere stakeholders. Als er iets aan de hand is dan willen ze alleen graag dat je er iets aan doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten