De relatie van de mens met veranderingen is paradoxaal. Veranderingen vinden sowieso plaats, of we er nu wel of niet op sturen. Ze geschieden. Het beste wat we kunnen is deze met ons bescheiden mentale vermogen, voor wat wij aannemen, in de gewenste richting te sturen. Dat is mogelijk. We willen verandering, hebben het nodig en verzetten ons maximaal. Stoppen kunnen we het niet. Het maakt niet of het op persoonlijk, organisatie, maatschappelijk, nationaal of mondiaal niveau is. De blues is gelijk.
De mens gedraagt zich gelijk aan de eigenschappen van massa. Als we vaart hebben willen we van nature rechtdoor. Massa neemt niet spontaan een bocht, alleen als er massa op het pad ligt verandert massa van koers. Ik begeef me niet op het terrein van de natuurkunde, misschien beweer ik nu al iets wat geen steek houdt, de onwetende weet dat niet. Er zal vast een formule zijn die het gedrag van massa bepaald.
Bij mensen gaat de formule over gemak en zekerheid. Rechtdoor kost minder energie, lage toeren, stuur recht en tijd om om je heen te kijken. Rechtdoor geeft zekerheid, je ziet waar je heen gaat zonder bochten waar je alleen maar in je voorstellingsvermogen door heen kan kijken.
Onzekerheid wordt vertaald in rationele argumenten om de verandering te stoppen of te sturen in een richting die niet met de kern van de noodzaak te maken heeft. Het punt wat ik wil maken is dat het streven naar zekerheid een fact of life is. Net als verandering. Het enige concept wat we kunnen laten varen is die van continuïteit in onveranderlijke vorm. Wie hier de zekerheid zoekt vindt frustratie.
Zekerheid zit in de verandering. Het is de ideale lijn door elke bocht. Vlieg je uit de bocht dan ben je een stap dichterbij het vinden van de ideale lijn. Het vinden van de ideale lijn is een mindset, een weg van vallen en opstaan, beschikken over een helder uitzicht, het vermogen om minimaal af te remmen en te schakelen wanneer het nodig is. Massa leert niet van de confrontatie met massa. Mensen kunnen er van leren als ze de keuze maken om dit te doen.
De mens gedraagt zich gelijk aan de eigenschappen van massa. Als we vaart hebben willen we van nature rechtdoor. Massa neemt niet spontaan een bocht, alleen als er massa op het pad ligt verandert massa van koers. Ik begeef me niet op het terrein van de natuurkunde, misschien beweer ik nu al iets wat geen steek houdt, de onwetende weet dat niet. Er zal vast een formule zijn die het gedrag van massa bepaald.
Bij mensen gaat de formule over gemak en zekerheid. Rechtdoor kost minder energie, lage toeren, stuur recht en tijd om om je heen te kijken. Rechtdoor geeft zekerheid, je ziet waar je heen gaat zonder bochten waar je alleen maar in je voorstellingsvermogen door heen kan kijken.
Onzekerheid wordt vertaald in rationele argumenten om de verandering te stoppen of te sturen in een richting die niet met de kern van de noodzaak te maken heeft. Het punt wat ik wil maken is dat het streven naar zekerheid een fact of life is. Net als verandering. Het enige concept wat we kunnen laten varen is die van continuïteit in onveranderlijke vorm. Wie hier de zekerheid zoekt vindt frustratie.
Zekerheid zit in de verandering. Het is de ideale lijn door elke bocht. Vlieg je uit de bocht dan ben je een stap dichterbij het vinden van de ideale lijn. Het vinden van de ideale lijn is een mindset, een weg van vallen en opstaan, beschikken over een helder uitzicht, het vermogen om minimaal af te remmen en te schakelen wanneer het nodig is. Massa leert niet van de confrontatie met massa. Mensen kunnen er van leren als ze de keuze maken om dit te doen.
2 opmerkingen:
Mooi en helder onder woorden gebracht, Siebren!
Ik voeg er graag een beeldspraak aan toe. In een mierenkolonie weet iedere mier wat gedaan volgens de eigenschappen van de massa. Soms doet er zich echter iets “vreemds” voor. Een kleine groep mieren slaat plotseling ‘letterlijk’ een andere weg in en komt los te staan van de massa. Deze nieuwe groep blijkt met nét genoeg te zijn om een nieuwe kolonie levensvatbaar te maken. Stel u eens voor dat de massa mieren de richting uitloopt van een brand of dodelijk gif. De nieuwe groep mieren heeft ervoor gezorgd dat sinds deze ramp de mierensoort nog steeds bestaat én leeft: zij zijn nooit in aanraking gekomen met dat dodelijk gif. (ook ik ben geen natuurkundige en heb dit verhaal ook maar via tweede of derde lijn, toch meen ik dat ik er wel van uit mag gaan).
Onze nieuwe groep mieren: hebben zij gekozen voor de ‘zekerheid in verandering’? Alvast hebben ze deze ‘keuze’ gemaakt. Weet dat ze er alvast veel lef, veel durf voor nodig hebben! Deze mieren dienen leren om te gaan met nieuwe onbekende elementen: liepen ze bv. van een loofbos naar een naaldbos? Ze hebben risico genomen, al was het wellicht een berekend risico met een gedetailleerd plan, het was een risico. De nieuwe ervaringen in het naaldbos maken hen alvast rijker, zouden er overigens in die naalden heerlijke sappen zitten voor mieren? Wie weet.
Ik kende de beeldspraak van de mier niet. Interessant. Kozen ze voor zekerheid? Ik weet niet of er een keuzeproces is bij mieren. Kiest één mier en loopt de rest er achter aan? Of worden ze geleid door een elektronisch of magnetisch veld (zero point fields oid) Misschien struikelde een mier die de leiding had over een deelgroep en was het toeval. Persoonlijk geloof ik niet zo in toeval.
De 'theorie' is dat mensen zich onderscheiden van dieren door bewustzijn. Bewustzijn maakt een keuze mogelijk, er is tijd tussen stimilus en response. Ik geloof ook in keuze zonder denken, intuïtie. Weten zonder zgn feiten.
Uiteindelijk is doorgaan net zo goed een risico als veranderen. Dat is niet uniek voor één van beide opties. Het gaat mij daarom dat onveranderlijke continuïteit m.i. niet bestaat. Hier zie ik veel frustratie bij mensen. Ze ontlenen een soort recht aan iets wat lang zo was.
Een reactie posten